Å×Ù ËÏÃÏ

Å×Ù ËÏÃÏ Å×Ù ËÏÃÏ

γράψε κάτι που αξίζει να διαβαστεί ή κάνε κάτι που αξίζει να γραφτεί

ΕΥΔΑΠ: Και τώρα τι κάνουμε;

Της Όλγας Τσιμιδάκη, Προέδρου Πολιτιστικού Συλλόγου Εργαζομένων ΕΥΔΑΠ

Με το Νόμο 4512/218 υλοποιούνται τα επιπλέον μέτρα, όπως αυτά απαιτούνται από τους δανειστές και ψηφίζονται από την ελληνική (;) κυβέρνηση.

Μεταξύ άλλων δεινών για εργαζομένους και λαό, το εμπόδιο μέχρι του σημείου καταργήσεως στην προκήρυξη απεργίας από τα Πρωτοβάθμια Σωματεία (άρθρο 211: Ποσοστό απαρτίας για συζήτηση και λήψη απόφασης κήρυξης απεργίας «Μετά το τρίτο εδάφιο της παρ. 2 του άρθρου 8 του ν. 1264/1982 (Α’ 79) προστίθεται εδάφιο ως εξής: “Ειδικά για τη συζήτηση και τη λήψη απόφασης κήρυξης απεργίας απαιτείται η παρουσία τουλάχιστον του ενός δευτέρου (1/2) των οικονομικά τακτοποιημένων μελών» και η Επιτροπή – μελλοντικός κόφτης για το επίδομα επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας (άρθρο 396).

Βλέπεις το ανθυγιεινό του εργάτη που παίζει τη ζωή του κάθε μέρα είναι ζήτημα, αλλά τα επιδόματα θέσης που λαμβάνουν συνδικαλιστές σε διευθυντικές θέσεις, με πλήρη απαλλαγή από τα καθήκοντά τους, είναι απλά δεδομένο.

Στον ίδιο Νόμο περιλαμβάνεται η ιδιωτικοποίηση της δικαιοσύνης, αλλά και η ένταξη δεκατεσσάρων ΔΕΚΟ με 40.000 εργαζομένους στο Υπερταμείο, καθώς και η γενίκευση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών (από 28-02-18) και η έναρξη της συγκεκριμένης διαδικασίας και από το Δημόσιο από την Πρωτομαγιά του 2018.

Μέσα στις ΔΕΚΟ λοιπόν, και η Εταιρεία Ύδρευσης και Αποχέτευσης (Ε.ΥΔ.Α.Π. Α.Ε.). Σημειώστε το Α.Ε. γιατί αξίζει να σημειωθεί ότι από τη στιγμή που η Ε.ΥΔ.Α.Π. έγινε Ανώνυμη Εταιρεία και μπήκε στο Χρηματιστήριο, έχει ξεκινήσει η ιδιωτικοποίησή της, άσχετα αν τότε το έλεγαν «μετοχοποίηση», αργότερα «αξιοποίηση» και τώρα «πώληση». Όπως και να ‘χει πάντως, μέχρι και το 2013, το Καταστατικό Άρθρο της Ε.ΥΔ.Α.Π. προέβλεπε ότι το 51% των μετοχών της έπρεπε να παραμένει στο Δημόσιο.

Καταργήθηκε το άρθρο, πέρασαν οι μετοχές στο ΤΑΙΠΕΔ, πέρασε το ΤΑΙΠΕΔ και όλες οι δημόσιες εταιρείες μαζί στο Υπερταμείο και τελικά, από κυβέρνηση σε κυβέρνηση κι από μνημόνιο σε μνημόνιο χάσαμε μαζί με την αξιοπρέπεια και το νερό. Όχι για πάντα όμως, μην αγχώνεστε. Για 99 χρόνια το πολύ έχει υπογράψει η κυβέρνηση.

Παράλληλα βέβαια νομοθετούνταν και άλλα μέτρα ώστε να ανοίξει η δρόμος της ιδιωτικοποίησης, όχι μόνο για τις δύο μεγάλες εταιρείες ύδρευσης της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, αλλά και για τις κατά τόπους περιοχές της Ελλάδας όπου οι υπηρεσίες αυτές παρέχονται από τις τοπικές Δημοτικές Επιχειρήσεις.

Γιατί, το σύστημα έχει σχέδιο και η Ελλάδα πρόθυμες κυβερνήσεις να υλοποιήσουν όποιο σχέδιο τους δοθεί. Απλά πράγματα.

Από την άλλη πλευρά, εμείς οι πολίτες και οι εργαζόμενοι αφεθήκαμε να μας καθοδηγούν άνθρωποι που προφανώς δεν είχαν σχέδιο μάχης και κλείναμε πεισματικά τα αυτιά μας σε όσους «αντιδραστικούς» έκρουαν το καμπανάκι του κινδύνου ήδη από τη δεκαετία του ’90.

Το χαλί για το ξεπούλημα έχει στρωθεί ήδη κι αυτό είναι φανερό τόσο από τις συντονισμένες ενέργειες της Διοίκησης όσο και από τις ανύπαρκτες ή τις, μετά από πίεση των εργαζομένων, χλιαρές αντιδράσεις της ηγεσίας του συνδικάτου.

Εργαζόμενοι πολλών ταχυτήτων εντός της Εταιρείας, εφαρμογή ατομικών συμβάσεων εργασίας με τη συμμετοχή μάλιστα στην αμειβόμενη Επιτροπή των συγκεκριμένων προσλήψεων επιφανών συνδικαλιστών που υποτίθεται παλεύουν ενάντια στο θεσμό των ατομικών συμβάσεων, εντατικοποίηση της εργασίας για την πλειοψηφία των εργαζομένων, εργολαβοποίηση και εκχώρηση των αντικειμένων εργασίας, προσπάθεια απόλυσης των 23 συναδέλφων μας υδρονομέων και πολλά άλλα που συμβαίνουν καθημερινά και εντείνουν το αίσθημα αδικίας μεταξύ των συναδέλφων. Ακόμα και εξώδικα Διευθυντών κατά Συνδικαλιστικών Παρατάξεων που δεν συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις.

Παρόλα αυτά, χάρη στους εργαζόμενους είναι που ο πολίτης έχει αποδεδειγμένα άριστης ποιότητας νερό και υπηρεσίες. Με όπλο το φιλότιμο των εργαζομένων είναι που συνεχίζει να βραβεύεται η Εταιρεία και να ανεβάζει το κύρος της στην κοινωνία. Οι εργαζόμενοι δεν το κάνουν για να ανεβάσουν την τιμή της μετοχής ούτε για να μπορεί να υπερηφανεύεται η κάθε διοίκηση που έρχεται και παρέρχεται. Οι εργαζόμενοι δίνουν το είναι τους γιατί έχουν συναίσθηση της ευθύνης τους και σέβονται τον συμπολίτη τους.

Και τώρα τι κάνουμε;

Τώρα ο δρόμος είναι ένας: Αγώνας και συσπείρωση μεταξύ μας. Απομάκρυνση από όλους αυτούς που φρόντισαν να μας κρατούν απονευρωμένους και «φρόνιμους» επί σειρά ετών εν ονόματι της «εργασιακής ειρήνης» την ίδια ώρα που συνειδητά συμμετείχαν στον πόλεμο εναντίων των πολλών.

Σε όλες τις χώρες που είχαν να αντιμετωπίσουν την ιδιωτικοποίηση του νερού η πίεση έγινε από κάτω προς τα πάνω. Τα κινήματα πολιτών οργάνωσαν, συντόνισαν, πίεσαν με τις δράσεις τους και παρέσυραν συνδικάτα και πολιτική εξουσία.

Ο συνδικαλισμός από πεδίο δράσης ολίγων οφείλει πια να γίνει πεδίο μάχης των πολλών. Δεν είναι δυνατό να ακούγεται το επιχείρημα «δεν κατεβαίνει ο κόσμος σε απεργία, άρα δεν θα την κυρώσω». Η μαζική συμμετοχή είναι ο μόνος τρόπος να απαντήσουμε στην προσπάθεια καταστολής του ύψιστου δικαιώματος στην απεργία, ο μόνος τρόπος να διασφαλίσουμε το ανθρώπινο δικαίωμα στο νερό.

Οι ευθύνες δεν παραγράφονται και έχουμε χρόνο να της αναζητήσουμε στο μέλλον. Ο τρόπος διαχείρισης του φυσικού αγαθού στις λεπτομέρειές του επίσης μπορεί να συζητηθεί αργότερα.

Αυτό που τώρα προέχει είναι η αποτροπή της πώλησης του νερού σε ιδιώτες και η κατάργηση του Υπερταμείου ξεπουλήματος που υποθηκεύει τον Εθνικό Πλούτο για τον επόμενο αιώνα.

ΕΧΩ ΛΟΓΟ - ΟΔΗΓΙΕΣ
 

ÔÉ ÃÉÍÅÔÁÉ? ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ?