Å×Ù ËÏÃÏ

Å×Ù ËÏÃÏ Å×Ù ËÏÃÏ

γράψε κάτι που αξίζει να διαβαστεί ή κάνε κάτι που αξίζει να γραφτεί

Από τη Βάρνταρ Μπανόβινα στη «Δημοκρατία της Μακεδονίας»: Η βεβιασμένη κατασκευή ενός έθνους (μέρος A')

Του Γρηγόρη Στεφάνου, Εκπαιδευτικού

Κατασκευή έθνους με κομματική απόφαση…

Με την ψήφιση της Συνθήκης των Πρεσπών ολοκληρώθηκε μια πολιτικά γκροτέσκα διαδικασία που ξεκίνησε το 1944, όταν ο Ιωσήφ Μπροζ-Τίτο, ως ηγέτης του Κ.Κ.Γιουγκοσλαβίας και προκειμένου να ανακόψει τη Βουλγαρική επιρροή στην περιοχή των Σκοπίων-παλαιότερα Βάρνταρ Μπανόβινα-, ανακοίνωσε την απόφαση του Κόμματος, σύμφωνα με την οποία οι Σλαβόφωνοι κάτοικοι της περιοχής θα θεωρούνταν πλέον «Μακεντόντσι».

Επρόκειτο ξεκάθαρα για μια στρατηγική κίνηση που επανανοηματοδοτούσε τον παραπάνω όρο, καθώς επεξέτεινε τη γεωγραφική σημασία του, με την οποία τον χρησιμοποιούσαν ήδη οι Βουλγαρίζοντες Σλάβοι της περιοχής, σε εθνική, θέτοντας τα θεμέλια για την κατασκευή ενός Έθνους στο οποίο θα μπορούσαν να δουν τον εαυτό τους οι κάτοικοι αυτού του μέρους που, κατά το πρώτο μισό του 20ού αιώνα, είχαν πιεστεί από τις συμπληγάδες του Σέρβικου και του Βουλγάρικου επεκτατισμού.

Την καινοφανή επίνοια του Κ.Κ.Γ. για την τάχιστη εθνικοποίηση των Σλάβων της Βάρνταρ Μπανόβινα επικύρωσε, εν είδει αντίδωρου για την συμβολή του στον αντιναζιστικό αγώνα, ο Στάλιν. Έδωσε έτσι στον Τίτο τη δυνατότητα να αναπτύξει τον σχεδιασμό του για διείσδυση στα Κομμουνιστικά Κόμματα των όμορων χωρών και να εφαρμόσει το εγχείρημά του, γεγονός που εκδιπλώθηκε αφενός με την πρόταση για κοινό στρατηγείο ανταρτών της Βαλκανικής και αφετέρου με τη δημιουργία, το 1943, κατόπιν της «έγκρισης» του Κ.Κ.Ελλάδας, του Σλαβομακεδονικού Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΣΝΟΦ).

Η ανεξέλεγκτη δράση της οργάνωσης αυτής, που απέβλεπε στην ενστάλαξη του Τιτοϊκής εμπνεύσεως ιδεολογήματος για την ύπαρξη Μακεδονικού Έθνους στους Σλαβόφωνους πληθυσμούς της Ελλάδας και εκφράστηκε με μεθόδους καταστολής και βίας προς τους κατοίκους της περιοχής που αντιδρούσαν, δίχασε ακόμη και το Κ.Κ.Ε., το πατριωτικό κομμάτι του οποίου άλλοτε απομάκρυνε τα μέλη του ΣΝΟΦ κι άλλοτε τα ενέτασσε ως Σλαβομακεδονικές μονάδες στον ΕΛΑΣ.

Η αβελτηρία αυτή του Κ.Κ.Ε., που έδωσε έδαφος στην Τιτοϊκή προπαγάνδα, ενδεχομένως να είχε στοιχίσει την απώλεια της Ελληνικής Μακεδονίας, αν, κατά τη φάση της διευθέτησης των σφαιρών επιρροής, τον Οκτώβρη του 1944, ο Στάλιν δεν υπαναχωρούσε στην επιμονή του Τσόρτσιλ για ουσιαστικό έλεγχο της Ελλάδας από την Αγγλία.

Σε κάθε περίπτωση, οι επιδιώξεις του Τίτο συνέχισαν να ευοδώνονται καθώς η Βουλγαρία, σε αναγνώριση της υποστήριξης που έλαβε από τη Γιουγκοσλαβία μετά την ήττα της στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αναγνώρισε Μακεδονική Εθνότητα στην περιοχή του Πιρίν και της Νότιας Γιουγκοσλαβίας. Επρόκειτο για πράξη που ενδυνάμωνε, έτσι κι αλλιώς, τις επιδιώξεις για τη δημιουργία μιας ενιαίας Μακεδονίας ως ενός από τα κρατίδια της Ομόσπονδης Γιουγκοσλαβίας.

Προς την υλοποίηση της παραπάνω στόχευσης συνέβαλαν, επίσης, τόσο η δημιουργία του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΝΟΦ) από τους Σλάβικης συνείδησης Σλαβόφωνους που είχαν καταφύγει στη Γιουγκοσλαβική Μακεδονία, όσο και η υποδοχή των μελών του, μετά την έναρξη του Εμφυλίου στην Ελλάδα, και η ένταξή τους στις ομάδες των ανταρτών.

 

Οι «Μακεδόνες» δεν είναι πλέον Μακεδόνες

Η ιδέα του Τίτο για την ενσωμάτωση των λαών της περιοχής (της Ελληνικής Μακεδονίας συμπεριλαμβανομένης) στο νεότευκτο Μακεδονικό Έθνος, μέσα σε λίγα μόλις χρόνια, θα είχε αποκτήσει σάρκα και οστά και, ενδεχομένως, θα επαληθευόταν αν ο Στάλιν, το 1948, αντιλαμβανόμενος την τάση αυτονόμησης του εταίρου του, δεν αποφάσιζε την αποπομπή του από την Ένωση Κομμουνιστικών Κομμάτων (Κομινφόρμ). Η ενέργεια αυτή απελευθέρωσε το δυναμισμό της Βουλγαρίας, η οποία τάχιστα αναίρεσε τα υπεσχημένα στις συμφωνίες του Μπλεντ περί Μακεδονικής Εθνότητας και χαρακτήρισε τον πληθυσμό της επίμαχης περιοχής ως Βουλγαρικό, αναγκάζοντας τον Τίτο να αναδιαμορφώσει τα σχέδιά του σχετικά με τον τρόπο εδραίωσης του εκκολαπτόμενου κρατιδίου…

 

Θα ακολουθήσει Β’ μέρος
ΕΧΩ ΛΟΓΟ - ΟΔΗΓΙΕΣ
 

ÔÉ ÃÉÍÅÔÁÉ? ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ?