Έχουν περάσει κοντά τριάντα επτά χρόνια από τότε που νεαρή δημοσιογράφος βρέθηκα για την εφημερίδα μου στην επέτειο της επανάστασης των Σαντινίστας στη Νικαράγουα. Σ’ αυτή την πάμφτωχη, λεηλατημένη χώρα, τη μικρή πολύπαθη χώρα της Κεντρικής Αμερικής. Άλλος κόσμος που δεν τον φανταζόταν κανείς από τους δημοσιογράφους που μετείχαμε σ’ εκείνη τη διεθνή αποστολή. Η φιγούρα του Αουγούστο Σαντίνο, του επαναστάτη που έδωσε τη ζωή του στον αγώνα κατά της αμερικανικής κατοχής και του δικτατορικού καθεστώτος, για την εθνική ανεξαρτησία, δέσποζε στο ομώνυμο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας Μανάγουα. Του Σαντίνο (που από το όνομά του γεννήθηκαν οι Σαντινίστας, αυτοί που τότε λοιδορήθηκαν από τη δική μας Δεξιά), ήρωα από τα τριάντα εννέα του χρόνια, όταν τον σκότωσε η αμερικανοκρατούμενη δικτατορία των Σομόζα.
Στη συνέντευξη Τύπου που μας έδωσε τότε ο θεωρητικός των Σαντινίστας και υπουργός Εσωτερικών Τομάς Μπόρχε, ρώτησα: «Πείτε μας, τι είστε; Είστε σοσιαλιστές; Είστε κομμουνιστές;» Και πήρα την απάντηση:
«Οι ταμπέλες είναι καλές μόνο για τα μπουκάλια του ουίσκι. Εμείς είμαστε απλώς Σαντινίστας αντιιμπεριαλιστές».
Χωρίς να παραγνωρίζω, το αντίθετο μάλιστα, τις αξίες, τους αγώνες, τα ιδεώδη της Αριστεράς ανά τον κόσμο και βέβαια στην Ελλάδα, έμεινα σ’ αυτή τη μικρή συμβολική δήλωση: «Οι ταμπέλες είναι καλές μόνο για τα μπουκάλια του ουίσκι». Σκεφτόμουν – και αργότερα έζησα – πολλά και οδυνηρά παραδείγματα δηλωμένων «αριστερών» που χρησιμοποίησαν την ταμπέλα για να την κουρελιάσουν με τις πράξεις τους. Σκεφτόμουν – και πάντα σκέφτομαι – τους στίχους του Μανόλη Αναγνωστάκη στο συγκλονιστικό ποίημα του «Μιλώ», που μελοποίησε ο Μίκης στη δική μας δικτατορία.
Τόσα χρόνια μετά την εμπειρία της Νικαράγουα – και πολλά πολλά περισσότερα από τότε που έμαθα πως Αριστερά σημαίνει αγώνας για Δικαιοσύνη, αξίες για κοινωνική απελευθέρωση και αξιοπρέπεια, συνέπεια λόγων και πράξης, υπερπάντων υπεράσπιση της λαϊκής κυριαρχίας και τόσα άλλα – βρίσκομαι σήμερα στον τόπο μου μπροστά στην παραχάραξη της Αριστεράς εν ονόματι της εξουσίας. Δεν φανταζόμουν, όπως τόσοι άλλοι, πόσο γρήγορα και δόλια η Αριστερά, που διακήρυσσε το όραμα και την ελπίδα, θα κατέληγε να υπηρετεί με συνέπεια τον εφιάλτη της.
Μιλώ, βέβαια, για την κυβερνώσα «Αριστερά» στη χώρα μας. Εκχώρησε το αριστερό ιδεώδες, αυτό που είχε μείνει όρθιο σε χρόνια σκληρά και μαύρα, σε διώξεις και βαρβαρότητες, σε δικτατορίες, φυλακές και εξορίες, σε νέους δυνάστες, εξωχώριους! Η «πρώτη φορά Αριστερά» τελεύτησε τον Ιούλιο του 2015, όταν υπέγραψε – και αυτή – την παράδοση της εθνικής κυριαρχίας στους νέους κυρίαρχους της νέας τάξης πραγμάτων, με το οδυνηρότερο όλων τρίτο μνημόνιο. Τελεύτησε όταν απεμπόλησε το συντριπτικό δημοψήφισμα του 62% και μπήκε στο «κόλπο γκρόσο» της αναίρεσης της πεμπτουσίας των αριστερών αγώνων: Της Αντίστασης.
Έκτοτε, με απαρέγκλιτη γραμμή, επικαλούμενη τη σωτηρία – τάχα – της χώρας μας, χορεύει στην αρένα της εξουσίας το χορό της εξαπάτησης. Και εφαρμόζει όλα, μα όλα, όσα παραχαράσσουν την έννοια της Αριστεράς, συγκροτημένα, μεθοδικά, όπως κελεύουν δανειστές και τρόικες. Η Βουλή νομοθετεί ό, τι υπαγορεύει η συνθήκη της υποταγής.
Πριν από δύο μήνες περίπου, η γερμανική εφημερίδα Handelsblatt έγραψε σε άρθρο της:
«Η Ελλάδα είναι ένα κράτος υπό ξένη διοίκηση».
Έτσι απερίφραστα, ...ωμά κι ωστόσο αληθινά. Ούτε στον ελληνικό Τύπο ούτε στην τηλεόραση το είδαμε. Γιατί; Μήπως και μάθουμε αυτό που ξέρουμε; Μήπως και επηρεαστεί το ...ηθικό μας; Η πραγματικότητα δεν κρύβεται. Ούτε η αλαζονεία των κυβερνώντων αριστερών, σφιχταγκαλιασμένων με το ψεύδος και την συστηματική κατολίσθηση με πομφόλυγες στην αγοραία φιλαυτία. Το μέγιστο κατόρθωμά τους είναι η σπίλωση του ονόματος που άλλοτε επικαλούνταν – της Αριστεράς. Ο ευτελισμός και η παραχάραξη χειροκροτούνται από το συνονθύλευμα των κυβερνώντων.
Ο νέος στρατός ημετέρων συγκροτείται αδιάντροπα με την εξαγορά και την εξυπηρέτηση γνωστών και αγνώστων «φιλικά προσκείμενων», δίχως αναστολή. Και ο τόπος; Πού πάει ο τόπος; Στα τσακίδια της εκατονταετούς δέσμευσης της δημόσιας περιουσίας – που ήδη ξεπουλιέται ταχύτατα – στον εκπατρισμό των νέων, στη χαμοζωή εκατοντάδων και εκατοντάδων χιλιάδων.
Δεν μπόρεσαν ν’ αντισταθούν, μας είπαν, μπροστά στο δίλημμα «ευρώ ή δραχμή». Το πλαστό δίλημμα. Κουράστηκαν – τι τραγέλαφος! – από μια 17ωρη διαπραγμάτευση. Αυτή ήταν η ...αντίσταση. Είχαμε, είπαν, αυταπάτες. Η αλήθεια; Φοβήθηκαν να χάσουν την εξουσία. Φοβήθηκαν οι «αριστεροί» να πέσουν μαχόμενοι και να ξανασηκωθούν για ν’ αρχίσουν αυτό που ορίζει το χρέος του αγώνα.
Κάποια στιγμή, οι παραχαράκτες που καμώνονται τους αριστερούς, θα βρουν το πορτραίτο τους στην αραχνιασμένη γωνιά της νιότης τους. Δε θα ξαφνιαστούν γιατί ήδη γνωρίζουν πως εκεί τους περιμένει εφιαλτικά γερασμένο, ασύστολα κακοφορμισμένο, όπως το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι.
