Å×Ù ËÏÃÏ

Å×Ù ËÏÃÏ Å×Ù ËÏÃÏ

γράψε κάτι που αξίζει να διαβαστεί ή κάνε κάτι που αξίζει να γραφτεί

Το χέρι της σκακιέρας

Του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου, Συγγραφέα - δημοσιογράφου

Μία από τις πλέον κυνικές προσωπικότητες της διεθνούς πολιτικής σκηνής, ο εντιμότατος κύριος Χένρυ Κίσινγκερ, απευθυνόμενος κάποτε προς τον Ισραηλινό ηγέτη Γιτζάκ Ράμπιν το 1973, τον συμβούλεψε με την εξής φράση: «Όταν χρησιμοποιείς βία είναι προτιμότερο να χρησιμοποιείς 30% παραπάνω, παρά 5% λιγότερο από όση χρειάζεται. Όποτε χρησιμοποιούμε βία πρέπει να το κάνουμε ελαφρώς υστερικά».

Αν κάτι μπορεί να προσάψεις στον ανωτέρω συμβουλάτορα, είναι η ειλικρίνεια της απύθμενης αδιαφορίας του για τον Άνθρωπο και τα ανθρώπινα ιδεώδη. Όσον αφορά στο σημαινόμενο της προτροπής του, ο ίδιος ουδεμία ευθύνη φέρει για την όποια εφαρμογή στην πράξη από τους συμβουλευόμενους.

Στον ορισμό της Βρετανικής Εταιρείας Συμβουλευτικής για την «συμβουλευτική», συμπεριλαμβάνεται η εργασία με άτομα και με σχέσεις, η οποία μπορεί να συνδέεται με την ανάπτυξη, την υποστήριξη κρίσεων, να είναι ψυχοθεραπευτική, καθοδηγητική ή να έχει στόχο την επίλυση προβλημάτων. Όμως οι συμβουλές του Χένρυ Κίσινγκερ, της γηραιάς αλεπούς του παγκόσμιου διοικητηρίου, δεν απευθύνονται σε μεταπτυχιακούς φοιτητές της ιατρικής ή της αρχαιολογίας αλλά σε πρωθυπουργούς και προέδρους κρατών. Και αναρωτιέται κανείς, πού αρχίζουν και πού τελειώνουν τα όρια της πολιτικής δράσης ενός εθνικού ηγέτη; Υπάρχει άραγε η απολυτότητα στις επιλογές του, στην ελεύθερη βούληση και την υπεράσπιση της λαϊκής ετυμηγορίας ή οφείλει να εφαρμόζει ως υπάκουος εντολοδόχος τις αποφάσεις των ισχυρών εντολοδοτών του;

ΤΑ ΠΙΟΝΙΑ

Κι αν αυτό αποτελεί τον κανόνα στο διεθνές πολιτικό στερέωμα, ποιοι είναι τελικά εκείνοι που παίζουν το ρόλο του βασιλιά στο σκάκι, ποιοι του αξιωματικού και ποιοι του πιονιού; Ακόμα όμως κι αν βεβαιωθούμε ότι ο Εμανουέλ Μακρόν, επί παραδείγματι, είναι ένας αξιωματικός στη σκακιέρα των παγκόσμιων συμφερόντων, η Τερέζα Μέι μια βασίλισσα και ο Ντόναλντ Τραμπ ο βασιλιάς, ενώ κάποιοι άλλοι τα άλογα και οι πύργοι, τότε εύκολα αντιλαμβανόμαστε ποιοι μπορεί να είναι τα πιόνια, τα πλέον βολικά θύματα. Θλίψη και απογοήτευση κατακλύζει τους λαούς εκείνους που δεν διαθέτουν το μορφωτικό και αντιληπτικό επίπεδο να κρίνουν και να επικρίνουν τους ψοφοδεείς «ηγέτες» τους και με αποτελεσματικό τρόπο να τους απομακρύνουν απ’ το πολιτικό γίγνεσθαι.

Παρ’ όλα αυτά, για όσους γνωρίζουν σκάκι, τα πιόνια είναι τα μοναδικά κομμάτια που ενώ θεωρούνται ως τα πλέον αδύναμα και αναλώσιμα, διαθέτουν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να γίνουν τουλάχιστον βασίλισσες, αν βέβαια τερματίσουν στην απέναντι πλευρά αλώβητα.

Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και ένας λαός που δεν διαθέτει οπλική κυριαρχία και οικονομική ανεξαρτησία, δύναται να ανέλθει μερικά σκαλοπάτια προόδου και ευημερίας, αρκεί οι πολιτικοί του ταγοί να μην αποτελούν εκουσίως το σάκο του μποξ. Πολλά τα παραδείγματα της ιστορίας όπου οι σελίδες της ήττας, της μιζέριας και της εξαθλίωσης, ξαναγράφτηκαν ως παλίμψηστα κείμενα επιτυχίας, πολιτικού διεξόδου και κοινωνικής δικαιοσύνης.

ΕΙΔΟΠΟΙΟΣ ΔΙΑΦΟΡΑ

Να αναφέρουμε μια χώρα που αντιμετώπισε την κρίση της διαφορετικά απ’ ό,τι η Ελλάδα και σήμερα οδεύει στην οικονομική άνοδο έχοντας αφήσει μακριά τις σκοτεινές μέρες της κατάρρευσής της; Τη γνωρίζουμε όλοι.

Η Ισλανδία!

Παρότι το αδιέξοδό της φάνταζε λαβυρινθώδες και αποπνικτικότερο του δικού μας, τα κατάφερε. Κατόρθωσε με μεθοδευμένες κινήσεις και πρακτικές που εμπεριείχαν αυτοσεβασμό και πολιτική αξιοπρέπεια, να απαλλαγεί του επαχθούς φορτίου το οποίο ήταν υπέρτερο του ελληνικού, τηρουμένων των αναλογιών, καθότι αυτά που θα έχανε ήταν περισσότερα, αν αναλογισθούμε τις εξαίρετες κοινωνικές της δομές και τον τρόπο άσκησης του πολιτικού λειτουργήματος. Η ειδοποιός διαφορά όμως είναι ότι εκεί δεν υπήρξαν φαιδρά υποχείρια και ορντινάντσες να ξεστομίζουν φράσεις όπως εδώ, του τύπου: “οι Έλληνες είναι λαός διεφθαρμένος”, να διατυμπανίζουν πως “το μνημόνιο είναι ευτυχία”, να προκαλούν “Γερούν γερά”, να ζητούν ταπεινωμένοι “συγγνώμη κυρία Μέρκελ” και να χαχανίζουν “μη μου κλέψει τη δόξα ο κύριος Τόμσεν” ή να αυτοεξευτελίζονται με το δουλοπρεπές “αν δεν υπήρχε μνημόνιο θα έπρεπε να το εφεύρουμε”.

Επιπρόσθετα οι Ισλανδοί, δεν βίωσαν καταστάσεις τραγελαφικές, να δίνουν το πρωί εντολή ως λαός με ένα ηχηρό ΟΧΙ να απορριφθεί η όποια αποικιακή συμφωνία και το βράδυ ν’ ακούνε απ’ τα δελτία ειδήσεων πως η απόφασή τους μεταλλάχθηκε σε ΝΑΙ δεκαπλάσιας αισχύνης.

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ

Ας δούμε όμως τι έπραξαν οι νησιώτες Ισλανδοί. Δίχως κομματικές κονκάρδες τον Ιανουάριο του 2009 κατέβηκαν στους δρόμους και συγκρούσθηκαν με την κυβέρνησή τους, η οποία έκανε χρήση δακρυγόνων για πρώτη φορά από το 1949 όταν είχαν διαδηλώσει εναντίον του ΝΑΤΟ. Ο πρόεδρός τους Όλαφουρ Γκρίμσον είχε το σθένος να δηλώσει τότε: «Κατ` αρχήν διαπιστώσαμε νωρίς πως δεν πρόκειται μόνο για μια χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση, αλλά για μια βαθιά πολιτική και κοινωνική κρίση. Και αυτό μας οδήγησε σε μεταρρυθμίσεις στα εν λόγω πεδία. Αφήσαμε τις τράπεζες να χρεοκοπήσουν. Η Ισλανδία δεν έσωσε τις προβληματικές της τράπεζες. Επιδιώξαμε να αποδώσουμε δικαιοσύνη και παράλληλα να αλλάξουμε τους μηχανισμούς λήψης αποφάσεων. Ο δεύτερος λόγος της επιτυχίας είναι ότι δεν τηρήσαμε τις δυτικές συνταγές για την αντιμετώπιση της κρίσης».

Υπάρχει κάποια ομοιότητα ανάμεσα στις πρακτικές των δύο χωρών; Η μια τιμώρησε 26 τραπεζίτες με φυλάκιση ως υπεύθυνους της κρίσης του 2008 και η άλλη χαριεντίζεται ακόμα με μπουμπούκια καναλάρχες και εισαγόμενους γκάνγκστερ. Δηλαδή, απλώς αλλάζει τα έπιπλα όπως στους οίκους ανοχής όταν ανακαινίζουν τα δωμάτια, προσφέροντας μάλιστα και επιχορήγηση στον νταβατζή για να διαμορφώσει τον χώρο ανάλογα με την αισθητική του. Τράπεζες στήριζαν οι παλαιότεροι, τράπεζες στηρίζουν και οι νεώτεροι.

ΠΡΟΣΦΑΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Μα υπάρχει λύση; Αυτό το εύλογο ερώτημα θα μπορούσε να θέσει ένας εύπιστος πολίτης, που σέρνεται πίσω από τον καπιταλιστικό Μινώταυρο.

Η Ισλανδία είναι η απάντηση!

Και αν ακολουθούσε το κοινότοπο επιχείρημα «μα οι Ισλανδοί είναι ακόμα ψαράδες και δεν ζουν στην πυριτιδαποθήκη των Βαλκανίων» το αντεπιχείρημα θα μπορούσε να είναι: «πώς γίνεται η πτωχευμένη μας χώρα να εμφανίζει κατά την διάρκεια της κρίσης πολλαπλάσια αύξηση των κερδών της ανώτερης τάξης και συνεχή εξαθλίωση των μόνιμων θυμάτων της ταπεινότερης τάξης, καθότι μεσαία τάξη δεν υφίσταται κυριολεκτικά εδώ και μια δεκαετία περίπου;»

Τελικά μήπως είναι υβριστικό απ’ τη μια να υμνούμε τους νεκρούς αγωνιστές της αριστεράς και από την άλλη να υπηρετούμε ακριβώς τα αντίθετα από όσα εκείνοι στη ζωή τους υπερασπίστηκαν;

Όσο για το πρόσφατο παραμύθι με το αιγαιοπελαγίτικο καζάνι που βράζει, η παραμυθία αυτή δεν είναι ούτε καν για παιδιά. Η Ελλάδα γνωρίζει από το 1947 ότι διαθέτει πλουσιότατο ορυκτό και θαλάσσιο πλούτο, με αναλυτικά ποσοστά κατά περιοχή για όλους τους πλουτοπαραγωγικούς της πόρους. Απλά οι εκάστοτε κυβερνήτες της στο σύνολό τους υπάκουαν στην απαγορευτική δέσμευση «δεν επιτρέπεται ουδεμία εξόρυξη και καμία εκμετάλλευση κοιτασμάτων». Καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι όλοι σχεδόν οι Έλληνες γνωρίζουν το συμπαθή Μαζωνάκη αλλά ελάχιστοι τον επιστήμονα αστό Δημήτρη Μπάτση.

ΒΑΡΕΙΑ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ

Τον ιδεολόγο νομικό και οικονομολόγο, που εκτελέστηκε με εντολή των Αμερικανών και της άρχουσας τάξης, δίπλα στο Νίκο Μπελογιάννη, το Νίκο Καλούμενο και τον Ηλία Αργυριάδη, γιατί ενόχλησε με το βιβλίο του «Η βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα», όπου μέσα από τις σελίδες του, με σαφή αποδεικτικά στοιχεία κατέρριπτε τον μύθο της Ψωροκώσταινας. Είναι λοιπόν αφελές να ισχυρίζονται κάποιοι ταγοί του έθνους, ότι προσφάτως οι Έλληνες πληροφορηθήκαμε για τον πλούτο των θαλάσσιων οικοπέδων μας, όταν μερικά χρόνια πριν, αντί να ρυθμίζουμε τις ΑΟΖ στήναμε ολυμπιάδες.

Το παιχνίδι λοιπόν είναι στημένο σε όλο τον πλανήτη, όχι μόνο στην ανατολική Μεσόγειο και την Μέση Ανατολή. Η πλειονότητα των σημερινών πολιτικών ηγετών, άθυρμα στα χέρια του κεφαλαίου το οποίο ενσυνείδητα υπηρετεί, απλώς χαμογελά με τα αιματοβαμμένα δόντια της και νουθετεί τους αμφιταλαντευόμενους να μην φύγουν απ’ το μαντρί γιατί θα τους φάει ο λύκος. Αποφεύγει όμως να τους πει ότι τα πρόβατα αν δεν φύγουν απ’ το μαντρί τα σφάζει το Πάσχα ο τσοπάνης. Όπως έσφαξε τη Συρία πασχαλιάτικα και σφάζει τους Κούρδους επί δεκαετίες, καθώς τους πηγαινοφέρνει από στρατόπεδο σε στρατόπεδο ανάλογα με τις ορέξεις του.

ΔΕΚΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ

Μόνο που τσοπάνης δεν είναι ο Τραμπ, μήτε ο Πούτιν ή οι περιβόητοι Κινέζοι αγοραστές της υφηλίου. Στο σκάκι μπορεί ο βασιλιάς να είναι ο άρχοντας στα ασπρόμαυρα τετραγωνάκια, αλλά η δύναμη ανήκει σ’ εκείνον που μετακινεί τα κομμάτια στη σκακιέρα πίνοντας ουίσκι με το πούρο στο στόμα. Το μυστικό χέρι που δεν βλέπουμε κάνει το κουμάντο στην όλη υπόθεση. Όλοι οι άλλοι είναι απλώς υποχείρια, ανάλογα με τους βαθμούς που τους έχουν δώσει στο κλιμακοστάσιο της απάνθρωπης υποταγής. Κατ’ επέκτασιν αμελητέα ποσότητα ο Ερντογάν, ο Μακρόν, ο Άσαντ ή οποιοσδήποτε άλλος.

Όταν υπάρχουν πολιτικοί κρατών, που συγκρούονται μεταξύ τους ενώ ταυτόχρονα προσκαλούνται στη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, δίχως να γνωρίζει κανείς και κυρίως οι πολίτες που τους εξέλεξαν, το λόγο και την αιτία της πρόσκλησής τους, πολύ δε περισσότερο τα θέματα της ημερήσιας διάταξης, είναι αυτονόητον ότι ο Τραμπ δεν είναι καν πρόεδρος, όχι απλά πλανητάρχης. Μια επίφαση πολιτικού παντοκράτορα που λογοδοτεί σ’ αυτούς που τον επέβαλαν. Ο διαχειριστής των συμφερόντων μιας ομάδας το πολύ δέκα οικογενειών, που δεν έχει λόγο να δείξει το διεστραμμένο δολοφονικό της πρόσωπο, γιατί τα νεκρά παιδιά στη Γάζα, στη Συρία, στην Αφρική, είναι βαρίδια δυσκολοχώνευτα ειδικά όταν τρως φασιανό με μους από άνθη λεμονιού.

Όσο για τον επιφαινόμενο πόλεμο, ο Βέλγος αναρχικός και σουρεαλιστής Louis Scutenaire τον περιγράφει σημειολογικά και πραγματιστικά καλύτερα από κάθε άλλον: «Το κακό για την εκπαίδευση των παιδιών είναι ότι οι αναμνήσεις των πολέμων γράφονται από αυτούς που δεν σκοτώθηκαν στον πόλεμο».

Τυχαίο λοιπόν που τιμούμε ακόμα με περιφρούρηση αστυνομικών τον ανδριάντα του εγκληματία Τρούμαν… ενώ παράλληλα λησμονούμε τόσο γρήγορα τη λίστα Λαγκάρντ, ένεκα μακεδονικού και ΑΟΖ;

ΕΧΩ ΛΟΓΟ - ΟΔΗΓΙΕΣ
 

ÔÉ ÃÉÍÅÔÁÉ? ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ?